πηγή: Η ΑΘΗΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ.
Για τον Άρη Κωνσταντινίδη....
Φωτογραφία: Lizzie Calligas
Μαρτυρία: Kiriakos Aggelakos
Η έκθεση της Lizzie Calligas για το Ξενία της Άνδρου, στις Νέες Μορφές, είναι σπαρακτική. Το δημιούργημα του Άρη Κωνσταντινίδη, ένα διαλυμένο κουφάρι, πεταμένο σε μια άκρη του Αιγαίου, παρατημένο από όλους, απομεινάρι μιας αισθητικής που κάποτε υπήρξε και κανείς δεν ήθελε.
Είχα συναντήσει τον Άρη Κωνσταντινίδη, λίγο πριν την αυτοκτονία του, μαζί με τον Τέλη Σαμαντα, σε μια προσπάθεια να τον πείσουμε να κάνουμε ένα τηλεοπτικό Παρασκήνιο γι' αυτόν. Τον συναντήσαμε στο γραφείο του στην εσωτερική αυλή μιας αστικής πολυκατοικίας στη Λεωφ. Βασ. Σοφίας. Φορούσε ένα καφεγκριζο μάλλινο πουλόβερ, ο χώρος του ήταν λιτός, σχεδόν ασκητικός, και αυτός ήταν όμορφος όπως μόνον οι πολύ απελπισμένοι μπορούν να είναι. Αρνήθηκε ευγενικά την πρόταση μας, μας είπε ότι από όσα έxτισε δεν υπήρχε τίποτα πια που να σώζεται, ούτε τα Ξενία, ούτε κατοικίες και ήταν μάταιο να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι, όταν δεν υπάρχει έργο. Φύγαμε με την αίσθηση ότι ο Κωνσταντινίδης ζούσε για την αρχιτεκτονική, ζούσε για να χτίζει, κι αυτά που έχτιζε σ' αυτήν τη χώρα δεν τα ήθελε πια κανένας. Ο Κωνσταντινίδης είχε πεθάνει δημιουργικά πριν το τέλος του. Στην Ελλάδα αυτών που έχτισαν και εξακολουθούν να χτίζουν στις παραλίες του Αιγαίου, η αισθητική και η αρχιτεκτονική του Κωνσταντινίδη ήταν ύβρις και έπρεπε να εξαφανιστεί. Αφέθηκε απροστάτευτη στη φθορά του χρόνου, στην εγκατάλειψη, σαν ένα πετρικο κουφάρι, ένα τυμπανιαίο πτώμα που αργά αποσυντίθεται. Κι αυτήν την αποσύνθεση κατέγραψε δραματικά ο φακός της Καλλιγά. Τα τελευταία ίχνη της έντιμης και δημιουργικής πορείας, ενός από τους κορυφαίους Έλληνες αρχιτέκτονες.
Κλείνω με λίγα δικά του λόγια: «Αισθάνομαι συχνά όπως ο Ρασκόλνικοφ, από το “Έγκλημα και Τιμωρία” του Ντοστογέφσκι. Δηλ. αποτραβηγμένος, για να μη βλέπω άνθρωπο, ή όπως μια χελώνα που κλείνεται στο καβούκι της… Κι όπως, εδώ και δύο χρόνια, δεν είχα τίποτα να χτίσω κι όταν όλη μου η ζωή ήτανε η αρχιτεκτονική. Με τα χτισίματα, στο ένα ή στο άλλο τοπίο… και έτσι όπως όλοι μου έχουνε γυρίσει την πλάτη, γιατί μάθανε πως θέλω να κάνω τη δουλειά μου και αυτή δεν τους βολεύει και δεν υπηρετεί τα “συμφέροντά” τους. Κι όπως με λέγανε πάντα ασυνεννόητο, επειδή ήθελα να κάνω τίμια τη δουλειά μου και με αγάπη και με ενθουσιασμό. Και επειδή η ζωή μου ήτανε, πιο πολύ, για την αρχιτεκτονική… Και που τώρα είναι σαν να μην έχω μια ζωή, αφού δεν έχω να χτίζω».
Κυριάκος Αγγελάκος
Αθήνα, 10 Ιανουαρίου 2012
Ευχαριστώ πολύ τον Κυριάκο Αγγελάκο που μου έδωσε την άδεια να συμπεριλάβω την δική του μαρτυρία για τον Άρη Κωνσταντινίδη.
(Δέσποινα)
Φωτογραφία: Lizzie Calligas
Μαρτυρία: Kiriakos Aggelakos
Η έκθεση της Lizzie Calligas για το Ξενία της Άνδρου, στις Νέες Μορφές, είναι σπαρακτική. Το δημιούργημα του Άρη Κωνσταντινίδη, ένα διαλυμένο κουφάρι, πεταμένο σε μια άκρη του Αιγαίου, παρατημένο από όλους, απομεινάρι μιας αισθητικής που κάποτε υπήρξε και κανείς δεν ήθελε.
Είχα συναντήσει τον Άρη Κωνσταντινίδη, λίγο πριν την αυτοκτονία του, μαζί με τον Τέλη Σαμαντα, σε μια προσπάθεια να τον πείσουμε να κάνουμε ένα τηλεοπτικό Παρασκήνιο γι' αυτόν. Τον συναντήσαμε στο γραφείο του στην εσωτερική αυλή μιας αστικής πολυκατοικίας στη Λεωφ. Βασ. Σοφίας. Φορούσε ένα καφεγκριζο μάλλινο πουλόβερ, ο χώρος του ήταν λιτός, σχεδόν ασκητικός, και αυτός ήταν όμορφος όπως μόνον οι πολύ απελπισμένοι μπορούν να είναι. Αρνήθηκε ευγενικά την πρόταση μας, μας είπε ότι από όσα έxτισε δεν υπήρχε τίποτα πια που να σώζεται, ούτε τα Ξενία, ούτε κατοικίες και ήταν μάταιο να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι, όταν δεν υπάρχει έργο. Φύγαμε με την αίσθηση ότι ο Κωνσταντινίδης ζούσε για την αρχιτεκτονική, ζούσε για να χτίζει, κι αυτά που έχτιζε σ' αυτήν τη χώρα δεν τα ήθελε πια κανένας. Ο Κωνσταντινίδης είχε πεθάνει δημιουργικά πριν το τέλος του. Στην Ελλάδα αυτών που έχτισαν και εξακολουθούν να χτίζουν στις παραλίες του Αιγαίου, η αισθητική και η αρχιτεκτονική του Κωνσταντινίδη ήταν ύβρις και έπρεπε να εξαφανιστεί. Αφέθηκε απροστάτευτη στη φθορά του χρόνου, στην εγκατάλειψη, σαν ένα πετρικο κουφάρι, ένα τυμπανιαίο πτώμα που αργά αποσυντίθεται. Κι αυτήν την αποσύνθεση κατέγραψε δραματικά ο φακός της Καλλιγά. Τα τελευταία ίχνη της έντιμης και δημιουργικής πορείας, ενός από τους κορυφαίους Έλληνες αρχιτέκτονες.
Κλείνω με λίγα δικά του λόγια: «Αισθάνομαι συχνά όπως ο Ρασκόλνικοφ, από το “Έγκλημα και Τιμωρία” του Ντοστογέφσκι. Δηλ. αποτραβηγμένος, για να μη βλέπω άνθρωπο, ή όπως μια χελώνα που κλείνεται στο καβούκι της… Κι όπως, εδώ και δύο χρόνια, δεν είχα τίποτα να χτίσω κι όταν όλη μου η ζωή ήτανε η αρχιτεκτονική. Με τα χτισίματα, στο ένα ή στο άλλο τοπίο… και έτσι όπως όλοι μου έχουνε γυρίσει την πλάτη, γιατί μάθανε πως θέλω να κάνω τη δουλειά μου και αυτή δεν τους βολεύει και δεν υπηρετεί τα “συμφέροντά” τους. Κι όπως με λέγανε πάντα ασυνεννόητο, επειδή ήθελα να κάνω τίμια τη δουλειά μου και με αγάπη και με ενθουσιασμό. Και επειδή η ζωή μου ήτανε, πιο πολύ, για την αρχιτεκτονική… Και που τώρα είναι σαν να μην έχω μια ζωή, αφού δεν έχω να χτίζω».
Κυριάκος Αγγελάκος
Αθήνα, 10 Ιανουαρίου 2012
Ευχαριστώ πολύ τον Κυριάκο Αγγελάκο που μου έδωσε την άδεια να συμπεριλάβω την δική του μαρτυρία για τον Άρη Κωνσταντινίδη.
(Δέσποινα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου