ΦΕΚ_ Οι νέες αντικειμενικές αξίες _ Οι νέοι συντελεστές εμπορικότητας _

Αλλάζουν οι όροι δόμησης σε 13.000 οικισμούς με πληθυσμό κάτω των 2.000 κατοίκων

Στις αρχές του 2014 η Πανελλήνια Ένωση Αρχιτεκτόνων (ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ) και το ΥΠΕΚΑ με την στήριξη του Δήμου Ναυπακτίας και του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Ναυπακτίας, πραγματοποίησαν  συνέδριο στη Ναύπακτο, καταλήγοντας σε ένα κείμενο συμπερασμάτων (γνωστό ως «Πόρισμα της Ναυπάκτου»),

Σήμερα σε συνέχεια του παραπάνω συνεδρίου προωθούνται  δομικές αλλαγές στους όρους δόμησης 13.000 περίπου μικρών οικισμούς με πληθυσμό κάτω των 2.000 κατοίκων προωθεί το υπουργείο Περιβάλλοντος, το οποίο έχει λάβει ήδη τις πρώτες 23 μελέτες που βρίσκονται σε διαβούλευση με τους τοπικούς φορείς έως το τέλος Μαρτίου.

Όπως προκύπτει από την σημερινή συνάντηση εργασίας με φορείς αρχιτεκτόνων και πολιτικών μηχανικών, οι κανόνες που είχαν θεσμοθετηθεί παλαιότερα με προεδρικό διάταγμα του 1982 και μετά δεν μπορούν να συνεχίσουν να ισχύουν δεδομένου ότι δημιουργούν απλά αντίγραφα, τα οποία με την πάροδο των χρόνων ουσιαστικά θα ακυρώσουν τον παραδοσιακό τους χαρακτήρα.

Η πρόταση, σύμφωνα με τον καθηγητή του ΕΜΠ και συντονιστή του προγράμματος, Βασίλη Γκανιάτσα, είναι αφού ολοκληρωθεί το δεύτερο κύμα μελετών για τους υπόλοιπους οικισμούς της χώρας (απομένουν άλλες 28 και εξαιρούνται η Αττική και η Θεσσαλονίκη), να υπάρξει ένας νέος νόμος, ο οποίος θα καταργεί όλα τα Π.Δ. και θα ορίζει γενικούς όρους.
«Πρέπει να διατηρήσουμε το αυθεντικό οικιστικό απόθεμα των μικρών οικισμών και να ερμηνεύσουμε δημιουργικά τον χαρακτήρα τους, ώστε να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο για την αρχιτεκτονική δημιουργία» ανέφερε ο κ. Βασίλης Γκανιάτσας.

Ωστόσο θα συμπεριλάβει εξειδικευμένα σχέδια ανά Περιφέρεια, τα οποία θα λαμβάνουν υπόψη τους τη φυσιογνωμία των οικισμών, την ιστορική τους ταυτότητα, την αρχιτεκτονική έκφραση αλλά και τη δυναμική του καθενός, καθώς επίσης και το αν αυτός κατοικείται ή έχει εγκαταλειφθεί.

Μέχρι τώρα έχουν ολοκληρωθεί οι μελέτες για οικισμούς σε 23 περιοχές μεταξύ των οποίων τα Δωδεκάνησα, η Μεσσηνία, τα Τρίκαλα, η Καρδίτσα, η Ημαθία, η Μαγνησία και η Αχαία.

Από τα στοιχεία που έχουν προκύψει θα δημιουργηθεί, σύμφωνα με τη γενική γραμματέα Χωρικού Σχεδιασμού, Ρένα Κλαμπατσέα, ένα μητρώο των οικισμών στην Ελλάδα, το οποίο θα περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία και τις αναλύσεις γι αυτούς και θα είναι προσβάσιμο σε όλους.

Σήμερα στην Ελλάδα από τους 13.000 οικισμούς που υπάρχουν περί τους 12.000 χαρακτηρίζονται «ουδέτεροι», 850 παραδοσιακοί και περίπου 110 εγκαταλελειμμένοι.

Βάσει των μελετών που έχουν ήδη εκπονηθεί τρεις είναι οι βασικοί λόγοι της καταστροφής των ελληνικών οικισμών: - Η εγκατάλειψη - Η άκριτη μεταφορά αστικών προτύπων. - η αυθαίρετη και βεβιασμένη ανάπτυξή τους βάσει μορφολογικών κανόνων για τουριστική κατανάλωση.

Πηγή: http://www.enikonomi...0-katoikwn.html

Μοντέρνα Αθήνα

Από την ταράτσα της Μπλε Πολυκατοικίας σκανάρεις όλη την επικράτεια των Εξαρχείων και το βλέμμα σκαρφαλώνει μέχρι τον Λυκαβηττό. Ο ένοικος του πέμπτου ορόφου, κ. Χρήστος Πολλάκης, που αγναντεύει μαζί σου, υποδεικνύει το χώρο που είχε προβλεφθεί για τη δημιουργία πολυτελούς πισίνας στην οροφή του κτιρίου. Ναι, καλά άκουσες. Πισίνα στην ταράτσα του πλέον εμβληματικού κτιρίου του μοντέρνου κινήματος, χτισμένου το 1933. Τελικά το μοντέρνο (κίνημα) είναι εντελώς απρόβλεπτο. Και ζει ακόμα.

                                                            O κ. Χρήστος Πολλάκης

Αυτές τις μέρες, η αρχιτεκτονική ζωή της Αθήνας μνημονεύει τον Λε Κορμπιζιέ. Πενήντα χρόνια μετά το θάνατο του αρχιτέκτονα της νεωτερικότητας, οργανώνεται έκθεση και συζητήσεις στο όνομά του (Oικία Προβελέγγιου, Κυψέλη), σε μια πόλη που ασπάστηκε το μοντέρνο με όποιο τρόπο –επαγγελματικό ή άτεχνο– μπορούσε. Όταν ο Λε Κορμπιζιέ ξεναγήθηκε στην Μπλε Πολυκατοικία κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα «συνυπέγραψε», κυριολεκτικά, το έργο του Κυριακούλη Παναγιωτάκου. Χάραξε στην είσοδό του κάτι σαν αυτόγραφο: «C’est tres beau», δηλαδή «είναι πολύ ωραίο».

                                               Εσωτερικό από την Μπλε Πολυκατοικία

Από την Μπλε Πολυκατοικία, το κτίριο-φετίχ του μοντερνισμού για την Αθήνα –με τα μπαλκόνια που θυμίζουν κουπαστές πλοίου, τα φινιστρίνια στις πόρτες που παραπέμπουν σε διακόσμηση υπερωκεάνιου, με τους ανεξάντλητους χώρους αποθήκευσης των κατοικιών στο εσωτερικό της–, τα ίχνη του κινήματος βρίσκονται παντού στο χτισμένο περιβάλλον του κέντρου. Εξάρχεια και Κολωνάκι ως τις παρυφές του Λυκαβηττού σχηματίζουν τη ζώνη που αγάπησε περισσότερο το μοντέρνο από κάθε άλλη αθηναϊκή γειτονιά. Ο αρχιτέκτονας Νίκος Μαγoυλιώτης, αστικός ιχνηλάτης για λογαριασμό των αρχιτεκτονικών περιηγήσεων της Bigolive.org, εντοπίζει τα κτίρια-κλειδιά που περιγράφουν τη διαδρομή της πόλης στην ιστορία του μοντέρνου. Κι όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, η Μπλε Πολυκατοικία δεν είναι ο πρόδρομός τους.

Στην πλάτη του Αρχαιολογικού Μουσείου, στο κτίριο που εδώ και χρόνια στεγάζει το Yπουργείο Πολιτισμού, συναντάμε το πρώτο δείγμα μοντέρνας πολυκατοικίας «έστω και αναποφάσιστο», όπως σημειώνει ο οδηγός μας. Τα έρκερ (οι χτισμένες προεξοχές, σήμα κατατεθέν των μοντέρνων κτιρίων) σε οξύμωρο σχήμα με τα μεγάλα παράθυρα νεοκλασικής γραφής περιγράφουν μια πολυκατοικία, γηραιότερη της Μπλε, την κατοικία Λογοθετόπουλου – πρωθυπουργού της διορισμένης από τους Γερμανούς κατακτητές κυβέρνησης του 1942. Εδώ που στο παρελθόν έχει στεγαστεί η ΚΥΠ αλλά και το ΚΚΕ, ενώ σήμερα τελεί προς πώληση μέσω ΤΑΙΠΕΔ, τοποθετούνται τα θεμέλια του μοντέρνου στα 1931 από τον αρχιτέκτονα Κυπριανό Μπίρη.
Μόλις μερικά μέτρα πιο κάτω, στη συμβολή Ζαΐμη και Στουρνάρη, το σήμα του μοντέρνου εκπέμπει καθαρό στην εντυπωσιακή κατοικία Μιχαηλίδη. Ολοκληρωμένη από το 1934, σχεδόν παράλληλα με την Μπλε Πολυκατοικία, αποτελεί ένα από τα πιο αδρά δείγματα «κορμπιζιανής επιρροής» στην πόλη, φτιαγμένη από τον ίδιο τον Πολύβιο Μιχαηλίδη –συνεργάτη του «γκουρού» Λε Κορμπιζιέ – και τον Θουκυδίδη Βαλέντη. Τα ίχνη από σφαίρες, ορατά ακόμα στην πρόσοψή του, μένουν να θυμίζουν το ρόλο που έπαιξαν οι πολυκατοικίες του μοντέρνου στα Δεκεμβριανά, ως απόρθητα οχυρά των ανταρτών.

                                                          Η κατοικία Μιχαηλίδη

Το αρχιτεκτονικό ρεύμα του μοντέρνου στην Αθήνα δεν εκτονώνεται μόνο σε πολυκατοικίες εύπορων ιδιοκτητών αλλά σύντομα αρχίζει να εκλαϊκεύεται και να διαδίδεται στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα «ως οικονομικά ανεκτό πρότυπο κατοικίας», όπως παρατηρεί ο Νίκος Μαγουλιώτης. Κι έτσι στην ίδια γειτονιά με τις θηριώδεις παρεμβάσεις των αστικών πολυκατοικιών, στην οδό Μαυρομιχάλη σώζεται και ο (κατά τον Δημήτρη Φιλιππίδη) μικροαστικός μοντερνισμός: Μια ερειπωμένη διπλοκατοικία –με πιθανή πρόσφατη χρήση «σεξοξενοχοδείου» υπό το brand «Hotel Sudan»– φυσικά χωρίς τη λαμπερή υπογραφή αρχιτέκτονα, αλλά με διακριτά τα μοντέρνα χαρακτηριστικά.

 
                                       Ερειπωμένη διπλοκατοικία στην οδό Μαυρομιχάλη

Στα σύνορα Εξαρχείων και Κολωνακίου υψώνονται μια σειρά από μεταπολεμικές πολυκατοικίες, δηλώνοντας πως η Αθήνα γιγαντώθηκε υπό το καθεστώς της αντιπαροχής. Σιδερένια μπαλκόνια, τετράγωνα παράθυρα, artificiel «χτυπημένο» τσιμέντο και φυσικά η χαρά του (πρώτου, δεύτερου, τρίτου) ρετιρέ απομυθοποιούν άτακτα το μοντέρνο και εξορίζουν τον αρχιτέκτονα από την κατασκευαστική διαδικασία. Ο Νίκος Μαγουλιώτης σπεύδει, ωστόσο, να εντοπίσει τη «συμβολή αυτών των πολυκατοικιών στην κοινωνική συγκρότηση. Εξάλλου, το πάντρεμα χρήσεων στο ίδιο κτίριο –μαγαζιά στο ισόγειο, με γραφεία και κατοικίες– έσωσε την Αθήνα από αποτυχημένα φαινόμενα άλλων ευρωπαϊκών πόλεων, όπου τα κτίρια χτίζονταν μόνο για επαγγελματική χρήση και ολόκληρες περιοχές ερήμωναν μετά το σχόλασμα».
Το εντυπωσιακό με ένα κέντρο σαν το αθηναϊκό είναι πως η ηρωική πρωτοπορία δεν εξαντλήθηκε στις προπολεμικές δεκαετίες, μα ούτε και στα νόθα παιδιά του ’50 και του ’60. Οι αστικοί δρόμοι του Κολωνακίου έχουν υιοθετήσει όψεις του μοντέρνου σε κατοικίες που χτίστηκαν στα 80s, 90s ή μέχρι και σήμερα. Και, φυσικά, δεν είναι σύμπτωση που σε αυτά τα κτίρια μπαίνουν ξανά υπογραφές αρχιτεκτόνων. Στη γωνία Σίνα & Διδότου το ζεύγος των διακεκριμένων αρχιτεκτόνων Δημήτρη και Σουζάνας Αντωνακάκη παραδίδει μια πολυκατοικία που αντλεί από το σφρίγος του μοντερνισμού και διαμορφώνει την προσωπικότητά της από το εκτεταμένο κατώφλι της που συνδέεται με το δημόσιο χώρο.

 
        Στη γωνία Σίνα & Διδότου η πολυκατοικία των Δημήτρη και Σουζάνα Αντωνακάκη

Σε απόσταση λίγων μέτρων, Διδότου 19, ο αρχιτέκτονας και γλύπτης Αλέξανδρος Πατσούρης συνοψίζει σε μια, κυβιστικού ύφους, πολυκατοικία την έννοια του νεο-μοντερνισμού: Τα διαμερίσματα αναπτύσσονται σε τρεις διαστάσεις αλλά παρόλα αυτά το κτίριο εντάσσεται σαν συνέχεια ανάμεσα στα γειτονικά σπίτια, μια μεσοπολεμική κατοικία κι ένα νεοκλασικό.

 http://m.athensvoice.gr/index.php?r=site%2Fpage&view=article&id=110594&cat=thepaper

Πανελλήνιος αρχιτεκτονικός διαγωνισμός ιδεών για την "Ανάπλαση του παλαιού λιμένα Πατρών"

 ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΡΙΑ ΑΡΧΗ:

ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ: ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ ΝΟΜΟΥ ΑΧΑΪΑΣ

ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ & ΟΡΟΙ

Δικαίωµα συµµετοχής έχουν αρχιτέκτονες, είτε ατοµικά είτε ως υπεύθυνοι οµάδας, διπλωµατούχοι Πολυτεχνικών Σχολών της ηµεδαπής ή ισότιµων Σχολών αλλοδαπής, µέλη του ΤΕΕ και όσοι κατέχουν την από τον νόµο οριζόµενη άδεια άσκησης επαγγελµατικής δραστηριότητας Αρχιτέκτονα Μηχανικού στην Ελλάδα ή σε άλλο κράτος, σύµφωνα µε το άρθρο 14 του Ν. 3316/2005.
Για τη συµµετοχή στον διαγωνισµό δεν είναι προαπαιτούµενη η εγγραφή στο µητρώο µελετητών και η λήψη αντίστοιχης τάξης πτυχίου που ορίζεται στο κεφάλαιο Ε' (άρθρα 39 και 40) του Ν. 3316/05.
Για τη συµµετοχή στον διαγωνισµό δεν είναι προαπαιτούµενη η ύπαρξη φορολογικής και ασφαλιστικής ενημερότητας.
Στην οµάδα των διαγωνιζοµένων είναι δυνατόν να µετέχουν ως συνεργάτες/σύµβουλοι και άλλες ειδικότητες καθώς και φοιτητές χωρίς υποχρέωση της Διοργανώτριας Αρχής για οποιαδήποτε καταβολή αμοιβής πέραν των προβλεπόµενων βραβείων στον ατοµικά διαγωνιζόµενο, τους συµπράττοντες ή τον υπεύθυνο της οµάδας).
Η συµµετοχή των διαγωνιζοµένων στον διαγωνισµό έχει ως αυτοδίκαιη συνέπεια την πλήρη και χωρίς επιφυλάξεις αποδοχή των όρων της παρούσας Προκήρυξης.

Αποκλείονται από τον διαγωνισµό (ΦΕΚ 1427/ τ. Β'/ 16-6- 2011, άρθρο 3, παράγραφος 3β):

• Κάθε πρόσωπο που έχει συµµετάσχει µε οποιοδήποτε τρόπο στην προπαρασκευή και τη σύνταξη του προγράµµατος του  διαγωνισµού.
• Τα µέλη της Κριτικής Επιτροπής.
• Πρόσωπα που έχουν εξαρτηµένη επαγγελµατική σχέση εργασίας ή συγγένεια έως  δεύτερου βαθµού µε τα ανωτέρω πρόσωπα (ειδικότερα για το προσωπικό της Διοργανώτριας Αρχής).

Κάθε διαγωνιζόµενος -µόνος ή και ως µέλος οµάδας- µπορεί να υποβάλει µία συµµετοχή.
 Απαραίτητη προϋπόθεση για συμμετοχή στον διαγωνισμό είναι η εγγραφή στο μητρώο του διαγωνισμού με την υποβολή ηλεκτρονικού μηνύματος στην παρακάτω διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου info@archcomp-patrasport.gr

Ο Μανόλης Κορρές αφηγείται τη ζωή του Πηγή: www.lifo.gr

Αρχιτέκτονας. Γεννήθηκε στην Κυψέλη, κατοικεί στα Μελίσσια. Πάντα παρατηρούσε την πόλη από ψηλά. Και η πόλη δεν ήταν ποτέ ακίνητη.

Γεννήθηκα το 1948 στην Κυψέλη. Πήγα στο 24ο Δημοτικό και στο 15ο Γυμνάσιο. Τη δεκαετία του '50 είχα πλήρη συνείδηση. Είχα την εμπειρία της καθημερινής γειτονιάς. Έζησα στην Κυψέλη όλη μου τη ζωή, μέχρι προ δεκαετίας που μετακινήθηκα στα Μελίσσια. Το κυριότερο είναι ότι σε μεγάλη ηλικία έγινα πατέρας. Είχα δικό μου μέρος στα Μελίσσια, εγκατέλειψα το αγαπημένο μου κέντρο και πήγα εκεί. Ο πατέρας μου ήταν πρακτικός υπομηχανικός, άνθρωπος της σκληρής εργασίας, η μητέρα μου ήταν περισσότερο των γραμμάτων. Ήταν η εποχή της ανασυγκρότησης και ο πατέρας μου έπρεπε να εργάζεται σκληρά. Η μητέρα μου είχε ταλέντο στην ποίηση, αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσε να αναπτύξει αυτή την πλευρά της.

Ο πατέρας μου πέθανε πολύ νέος και η μητέρα μου έπρεπε να προσγειωθεί στην καθημερινότητα και να τα βγάζει πέρα. Είμαστε τρία παιδιά κι εγώ ο μεσαίος. Στην Ακρόπολη, ήμουν όλη μέρα πάνω στις σκαλωσιές. Κρύο και ζέστη, νύχτες με χιόνι να δουλεύω με λάμπες, αυτά τα θυμάμαι σαν ένα υπέροχο όνειρο. Είχε μια μαχητικότητα όλο αυτό. Νιώθει κανείς ότι έζησε μετά από κάτι τέτοιο. Όλοι οι Κορρέδες κατάγονται από τη Νάξο, από ένα απομονωμένο μέρος, ορεινό, που επομένως ήταν και το πιο φτωχό, στη βορειοανατολική γωνία του νησιού, από την Κωμιακή. Είναι περίεργο το ότι, παρόλο που είναι μικρό το μέρος, οι Κορρέδες είναι αναρίθμητοι, εκατοντάδες. Επικρατεί η άποψη ότι ήταν αρρενογονικές οικογένειες και γεννούσαν πολλά παιδιά. Ο πατέρας μου είχε άλλα οκτώ αδέρφια. Έφευγαν από ένα μέρος φτωχό, απλώνονταν και πολλαπλασιάζονταν. Είναι τόσο πολλοί, που οι συγγένειες πολλές φορές γίνονται μεταξύ τους. Η επικρατέστερη άποψη είναι ότι το όνομα έχει βενετσιάνικη καταγωγή. Από την άλλη, οι Βενετσιάνοι δεν θα πήγαιναν να κατοικήσουν στο πιο φτωχό μέρος. Άρα, ίσως ήταν κάποιοι υπάλληλοι, υπηρέτες, που μπορεί να πήραν το όνομα. Ποιος να ξέρει; Εκείνη την εποχή διαβάζαμε πολύ περισσότερο απ' ό,τι σήμερα τα δικά μας παιδιά. Πρώτα διάβασα βιβλίο χωρίς εικόνες ή με λιγοστές και μετά εικονογραφημένα. Το πρώτο βιβλίο που διάβασα ήταν η ελληνική μυθολογία με λιγοστές εικόνες – το τονίζω αυτό. Το δεύτερο ήταν ένα που δεν θα μπορούσα να το καταλάβω και πολύ καλά – ήταν του Γιάκοβ Πέρελμαν, Οι αριθμοί παίζουν. Έδειχνε αυτές τις εντυπωσιακές δυνατότητες των αριθμών μεταφερμένες σε παραδείγματα απάτης και εντυπωσιασμού. Αυτό με συνάρπαζε. Αυτό το βιβλίο δεν το κατάλαβα, αν και το είχα από την πρώτη τάξη του δημοτικού. Στην πρώτη τάξη είχα διαβάσει, όμως, το Σήμα των Τεσσάρων του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ. Πάλι δεν είχα καταλάβει τίποτα, αλλά το ότι διαδραματιζόταν σε μέρη ξενικά και αναφέρονταν ξενικά τοπωνύμια και συνήθειες και ονόματα φαγητών, αυτό είχε αυτομάτως μια γοητεία, οπότε έμπαινα στον κόπο να διαβάζω παρακάτω και ό,τι καταλάβαινα. Αυτά ήταν συνήθως βιβλία του παππού μου, που διάβαζε γενικής ύλης βιβλία, χωρίς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση – αρκεί να ήταν μια ωραία ιστορία. Κάποια στιγμή, αγόρασα ένα Μίκι Μάους και Κλασικά Εικονογραφημένα. Πάντως, πολύ περισσότερο θυμάμαι τη μυθολογία των βόρειων λαών, που δεν είχε καμία εικόνα. Μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση. 

Όταν κανείς είναι βυθισμένος σε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, δεν βλέπει τίποτε άλλο, δεν βλέπει γύρω του. Τα μάτια, όμως, είναι ανοιχτά και φακελώνουν πληροφορίες πολύ διαφορετικές... Φωτό: Πάρις Tαβιτιάν/ LIFO 

Με εντυπωσίαζαν οι κατασκευές. Εκείνη την εποχή στην Κυψέλη είχαν αρχίσει να τα γκρεμίζουν όλα και να χτίζουν παντού. Ήμουν τόσο αφελής –όπως όλα τα παιδιά–, που έβλεπα πολύ θετικά το ξεφύτρωμα μιας πολυκατοικίας. Καταρχάς, ήταν πολύ εντυπωσιακό να βλέπει κανείς πώς γίνεται. Δηλαδή, εκεί που τα πράγματα ήταν ακίνητα, άρχιζε μια διαδικασία – καταλάβαινα την αντοχή της κατασκευής από την κατεδάφιση. Όλα αυτά για μένα ήταν πολύ εντυπωσιακά. Άφηνα τις δουλειές μου και πήγαινα και στηνόμουν κι έβλεπα τη φάση της κατεδάφισης, της εκσκαφής, της κατασκευής. Όταν δεν δούλευε το εργοτάξιο, χωνόμασταν μέσα, μέχρι που τελείωνε κι ερχόντουσαν οι νέοι ένοικοι. Αυτά ήταν καθημερινά βιώματα. Η ανάμειξη των λειτουργιών ήταν πλήρης. Καθώς πήγαινα στο σχολείο, περνούσα από τα μαγαζάκια και κόλλαγα στη βιτρίνα βλέποντας τι έκανε ο κάθε τεχνίτης με την τανάλια, τη σέγα. Δηλαδή, ζούσαμε σε ένα περιβάλλον εργασίας. Όταν ήμουν 14 ετών έπαιρνα το τρόλεϊ μόνος, χωρίς συγκεκριμένο σκοπό, πήγαινα στο τέρμα κι επέστρεφα, απλώς για να βλέπω την πόλη – έκανα το δρομολόγιο. Αυτό που κάνει σήμερα το sightseeing, το έκανα με το τρόλεϊ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν τα κενά μέσα από το μέτωπο των οικοδομών. Επίσης, έβλεπες και τις οικοδομές να ξεφυτρώνουν μεμονωμένες, χωρίς ενότητα. Τότε ακόμα επικρατούσε το κενό. Πολύ σύντομα, όμως, άρχισα να αισθάνομαι μεγάλη λύπη και θλίψη γι' αυτή την κατάσταση, μέσα μου υπήρχαν δύο αντίθετες προτιμήσεις ή επιθυμίες. Η μία ήταν να παρακολουθώ το συναρπαστικό τού πώς γίνονται οικοδομές, το άλλο να μην αλλάξουν μερικές πολύ όμορφες γωνιές της γειτονιάς μου. Δεν είχα αποφασίσει να κάνω το ένα ή το άλλο, αλλά όταν ήρθε η εποχή των εξετάσεων, η αρχιτεκτονική ήταν κάτι που με επηρέασε. Όταν σπούδαζα, με επηρέασαν οι περιστάσεις. Όπως λέει μέχρι τώρα ο δάσκαλός μου, ο Χαράλαμπος Μπούρας, η τύχη παίζει ρόλο περισσότερο από τα σχέδια. Το πιστεύω ακράδαντα, εάν κανείς δεν είναι ανορεκτικός ή μονόπλευρος. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι οι ευφυείς, με κοινωνική προσαρμοστικότητα, πρέπει να είναι ικανοί να κάνουν πολύ διαφορετικές δουλειές και, το σπουδαιότερο, να έχουν την ετοιμότητα να αγαπήσουν πολύ διαφορετικές δουλειές. Και να αποδείξουν ότι μπορεί να έχουν ταλέντο σε αυτές. Είναι θέμα διαθεσιμότητας. Δεν πιστεύω ότι γεννιέται κανείς με ταλέντο, παρά μόνο για να γίνει ζωγράφος, και μάλιστα ορισμένης τεχνοτροπίας. Αν έχει κανείς αληθινή ετοιμότητα να ανακατεύεται, να δοκιμάζει, είναι και θέμα τύχης να αποφασίσει τι θα κάνει στο τέλος.

Κάθε κτίριο στην Αθήνα είναι η συνισταμένη πολλών διαφορετικών δυνάμεων και πνευμάτων και όλα αυτά προσδιορίζουν αυτό που βλέπουμε απέναντί μας. Ο αρχιτέκτων είναι μόνο μία από αυτές... Φωτό: Πάρις Tαβιτιάν/ LIFO

 Από το πανεπιστήμιο δεν θυμάμαι απλώς τους δασκάλους μου αλλά και τις στιχομυθίες μας, λέξη-λέξη. Μπήκα στη Θεσσαλονίκη και καθυστέρησα να κατέβω στην Αθήνα γιατί ήθελα να παρακολουθώ τα μαθήματα του Μπούρα. Αργότερα, ξανάπαιρνα το τρένο και πήγαινα ν' ακούω τα μαθήματά του. Ως φοιτητής εργαζόμουν και σε τεχνικά γραφεία. Είχα φτάσει να μου δίνουν έως δυόμισι φορές τον μισθό πτυχιούχου – και ήμουν τριτοετής. Έχοντας τελειώσει το πρώτο έτος, μου πρότειναν να πάω στην Πτολεμαΐδα να δουλέψω σε ένα έργο της ΔΕΗ. Ήμουν είκοσι ετών. Ήταν τέτοια η εμπειρία, που όταν έφτασα στο πέμπτο έτος, ανακάλυψα ότι η ύλη του Πολυτεχνείου δεν είχε καλύψει αυτά που έμαθα σε τρεις μήνες. Ήδη, ως φοιτητής, βρέθηκα να δουλεύω πολύ με τους αρχαιολόγους. Με σύστηναν ο ένας στον άλλον και χωρίς να το έχω αποφασίσει καλά-καλά ότι είναι το δικό μου μέλλον, πρόλαβαν και με απασχόλησαν πρώτοι. Συνέχεια ..http://www.lifo.gr/mag/features/4770  .Πηγή: www.lifo.gr